Umeak gustatzen ez zaizkidala esan ohi dut, baina ez da
egia. Animaliekin hobeto moldatzen naiz, ados, baina haurrekin
konfiantza hartzen dudanean ederki ibiltzen naiz haiekin ere. Nire
arazoa da ez dakidala oso ondo nola kudeatu ezagutzen ez dudan ume
batekiko harremana. Bestalde, haurrak «ez gustatzearen» erruaren parte
handi bat haien gurasoena da.
Sumatzen dut seme-alabak dituzten guraso gazte askok euren ohiko
bizitza egiten jarraitu nahi izaten dutela. Eta alde batetik ados nago;
aita edo ama zaren unean pertsona izaten jarraitzen duzu. Baina nire
ustez, eta pentsatzen dut gehiengoaren ustez, txikiak jaiotzen diren
unean haiek dira lehentasuna.
Horregatik, askotan ezinezkoa da guraso izan aurreko bizimodu berbera
izatea. Noizbait ama banaiz, neure burua imajinatzen dut pailazoak
ikusten, parkean, harrapaketan edo sokasaltoan jolasten, eskulanak
egiten, marrazki bizidunak ikusten... Nahi nuke jarraitu asteburuetan
berandu altxatzen, «peli-manta-aje» igandeak igarotzen eta lagunekin
poteoan ateratzen, baina zaila ikusten dut.
Eta azken puntu honetan dago koxka. Zenbatetan ekidin izan dut
taberna bat haurrez beteta zegoelako! Ez naiz ari egun berezi bati buruz
–bazkari bat, adibidez–. Askotan gurasoak kuadrillarekin elkartzen dira
eta umeak “askatu” egiten dituzte, haiek jende artean lasai jolasten
diren bitartean. Orduan pentsatzen dut ez al lirateke hobeto ibiliko
parkean kez eta alkoholez bete ohi den leku batean baino. Horregatik
diot, «loreak mendian, haurrak parkean».
Gara egunkarian publikatua.
