Duela gutxi, herrian, nafarra al nintzen galdetu zidaten.
Galderak ez ninduen hain sorpresaz harrapatu, duela ez hainbeste
Hernanin galdera berbera egin zidatelako. Jatorri desberdinetako
lankideen euskarari eta euskara batuaren indarrezko erabilerari botatzen
diot errua, jada ez baitakit zein den nire jatorrizko euskara.
Nire ama-hizkuntza, berez, gaztelera da, nire bizitzako lehenengo bi
urteetan inor ez zitzaidalako euskaraz mintzatu. Aita «fan bixu» eta
«jauzi in bia jatzu» artean hazi ahal izan zen, ama oñatiarra eta aita
bergarrara zituelako. Legazpin jaio zen, baina bere burua ez du «jungo
gea?» horrekin identifikatzen, frankismoak sortutako beldurraren
itzalean gazteleraz ikasi baitzuen.
Ama nafarra da jaiotzez, baina guraso extremadurarduna. Lan bila jo
zuten Euskal Herrira, Olaztira lehenik eta Legazpira gero. Noizean behin
bera jaio zen etxea ikustera joaten gara eta oroitzapen onak ditu
Olaztiren inguruan, baina hala ere Altsasukoa dela dio. Txikia zela joan
ziren Legazpira eta bertan hazi zen. Horregatik, noizbait esan izan du
ez dela inongoa, Badajozen bertakoa ez dela esaten diotelako, Altsasukoa
ere ez delako, ezta Legazpikoa ere. Nongotarra izango da ba?
Aspaldian etorri ziren aitona eta amona Extremaduratik, baina «abu»-k
oraindik bere azentua dauka. Mezetan euskaraz kantatzen zutenean
playback egiten zuen eta inoiz ez zuen euskara ikasi, kontrakoa!
ingurukook ikasi genituen bere hitz xelebreak. Eta hona hemen nire
gogoeta: 60 urteotan bere hizkera mantendu badu, zergatik daukat nik
euskara arraroa?
Garan argitaratua
No hay comentarios:
Publicar un comentario